මෙවර මානව හිමිකම් දිනය එළඹෙන්නේ මෙරට පුරවැසි ප්‍රජාව අබියස තීරණාත්මක අභියෝග රැසක් ඇති අවස්ථාවකය. ඒවා මෙසේ දැක්විය හැක.
1. ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදයේ පදනම වන පුරවැසියාගේ ඡන්ද බලය අනීතික ලෙස අවලංගු කර තිබේ. 2021 මැයි මාසයේ පැවැත්වීමට නියමිත වූ පළාත් පාලන මැතිවරණ දින නියමයකින් තොරව කල් දමා එම ආයතනයන්හි බලය මහජන නියෝජිතයින් වෙනුවට නිලධාරීන්ට පවරා තිබේ. තවද මෙරට ජනවාර්ගික ප්‍රශ්නයට යම් මට්ටමක විසඳුමක් ලෙස ඇති කරන ලද පළාත් සභා ක්‍රමය, එකී මැතිවරණ දිගින් දිගටම කල් දැමීම මගින් අත්හිටුවා තිබේ. ජනාධිපති රනිල් – රාජපක්ෂ කටයුතු කරන්නේ මැතිවරණ කොමිසම යනු ස්වකීය අතකොළුවක් ලෙස සලකමිනි.
2. අන් සියලු අයිතීන්හි පදනම වන සිතීමේ සහ ප්‍රකාශනයේ නිදහස මර්දනය කිරීම අරමුණු කර ගත් මාර්ගගත ආකර්ෂණ පනත් කෙටුම්පත සහ විකාශන අධිකාරී පනත් කෙටුම්පත යන බිය ජනක පනත් කෙටුම්පත් දෙකක් ආණ්ඩුව විසින් ඉදිරිපත් කර සම්මත කිරීමට සූදානම් වෙයි. රනිල් – රාජපක්ෂ ආණ්ඩුව ගෙන ආ තවත් පනත් කෙටුම්පත් ගණනාවක ද මාධ්‍ය මර්දනය අතුලත්කර තිබේ. එමෙන්ම මානව හිමිකම් සුරැකීමට පිහිටුවන ලද “සිවිල් සහ දේශපාලන අයිතිවාසිකම් පිළිබඳ ජාත්‍යන්තර සම්මුතිය” ප්‍රකාශන නිදහස මැඩලීමේ මෙවළමක් බවට පත් කර තිබේ.
3. යුද්ධ කාලීන මානව හිමිකම් කෙලෙසීම් ආමන්ත්‍රණය කිරීම පිණිස දියත් කරන ලද සංක්‍රමණීය යුක්ති ක්‍රියාදාමය අතහැර දමා දේශපාලන බලපෑමට යටත් ව්‍යාජ සංහිදියා කොමිසමක් පිහිටුවා යළිත් වරක් වින්දිත ප්‍රජාව මුලා කිරීමට ආණ්ඩුව කටයුතු කර ගෙන යයි. ඒ අරභයා එක්සත් ජාතීන්ගේ මානව හිමිකම් කොමිසම සමඟ ඇති කර ගත් එකඟතා කුණූ කුඩයට දමා තිබේ.
4. දේශීය සහ අන්තර්ජාතික වශයෙන් උග්‍ර විවේචනයකට ලක් වූ සහ එය සංශෝධනය කරන තුරු භාවිතා කිරීම අත්හිටවන බවට ලංකාණ්ඩුව එක්සත් ජාතීන් වෙත පොරොන්දු වූ “ත්‍රස්තවාදය වැළැක්වීමේ පනත” යළි මර්දන මෙවළමක් ලෙස පාවිච්චියට ගැනීම ආරම්භ කර තිබේ.
5. විවිධාකාර මානව හිමිකම් කෙලෙසීම් සම්බන්ධයෙන් පිළිගත හැකි චෝදනාවන්ට ලක්ව සිටින සහ පාස්කු ඉරිදා ප්‍රහාරය සම්බන්ධයෙන් ද වගකිය යුතු දේශබන්දු තෙන්නකෝන් වැඩබලන පොලිස්පතිවරයා ලෙස පත් කිරීමෙන් නීතියේ ආධිපත්‍යයට මරු පහරක් එල්ල කර තිබේ. පොලිස් බලය ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී බලවේගයන්ට සහ සුලුතර ප්‍රජාවන්ට එරෙහිව අයුතු ලෙස යෙදවීම දැන් සාමාන්‍ය නීතිය බවට පත්ව තිබේ.
6. සිංහල මහා ජාතික දේශපාලනය තහවුරු කරමින් දෙමළ සහ මුස්ලිම් ජනයා මත විශම සැලකීමක් තහවුරු කරමින් තිබේ. දෙමළ ජනයාගේ අනුස්මරණය කිරීමේ අයිතිය පවා මර්දනය කරමින් බිය ගැන්වීමේ මර්දන දේශපාලනයක් දියත් කර ඇත.
7. ආරක්ෂක වියදම් එන්න එන්නම ඉහළ නංවන රජය ජනතාවගේ එදිනෙදා ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී අයිතීන් වන පොදු ප්‍රවාහණය, නිදහස් සෞඛ්‍ය සේවය සහ නිදහස් අධ්‍යාපනය නොසළකා හරිමින් තිබේ. සෞඛ්‍ය සේවයේ ඔඩු දුවා ඇති ප්‍රශ්න වලට විසඳුමක් දීමට රජය උත්සාහ කරන්නේවත් නැත. එමෙන්ම කොවිඩ් වසංගත සමයෙහි සිට උග්‍ර වන අධ්‍යාපන සේවය සම්බන්ධයෙන් ද නිසි සැළකීමක් නැත.
8. වැඩ කරන ජනයා මත එන්න එන්නම බදු බර සහ ජීවන බර පටවන රනිල් – රාජපක්ෂ ආණ්ඩුව කම්කරු අයිතීන් මර්දනය කිරීම පිණිස නීති ප්‍රතිසංස්කරණ සඳහා ආණ්ඩුව සැලසුම් කරයි.
9. පොදු මහා ජනයාගේ ජීවන තත්වය නරක අතට පත් කරමින්, විවිධාකාර බදු බර මහා ජනයා වෙත පටවමින් මුල්‍ය අරමුදල සමඟ ඇති කර ගත් ජන පීඩක ආර්ථික ප්‍රතිපත්ති ගිවිසුම ක්‍රියාවට නංවමින් තිබේ.
10. විධායක ජනාධිපති බලය අවභාවිත කරමින්. ව්‍යවස්ථා සභාව මෙන්ම පාර්ලිමේන්තුව ද මැතිවරණ කොමිසම වැනි ස්වාධීන කොමිෂන් සභා ද මඟ හැර සුජාත බලයක් නැති ජනාධිපති රනිල් රාජපක්ෂ ඒකාධිපති වෙස් ගනිමින් තිබේ.
මෙම අභියෝග අභිසය එළඹෙන 2024 වර්ෂය තීරණාත්මක මැතිවරණ වර්ෂයක් ද වනු ඇත. එමගින් මෙරට මහජනයා හමුවේ ලංකාව ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී සහ මානව හිමිකම් හිමි දේශයක් බවට පත් කරලීමේ පළමු පියවර ගැනීමට අවස්ථාව සැළසෙයි. ක්‍රම වෙනසක් සඳහා මෙරට ජනතාව තුල ඇති අභිලාෂයන්ගේ ප්‍රකාශනයක් බවට මැතිවරණ වසර පත් කිරීමට අප හැම දෙනා උත්සාහ කල යුතුය. ඒ සඳහා වන ජන පෙළ ගැසීම දිනක් පාසා ඉහළ යමින් තිබේ.
එසේ නමුත් කවර හෝ ගැලවුම්කරුවකු විසින් ලංකාව මුහුණ දී සිටින මෙම තියුණු අර්බූදයන්ට විසඳුම් දෙනු ඇතැයි අප විශ්වාස නොකළ යුතුය. කළක යහපත්, දූෂණයෙන් තොර පුද්ගලයින් බලයට පැමිණිමෙන් පසු අනීතික, පුද්ගල වාසි පමණක් තකන ‘දූෂිතයින්’ බවට පත්වනු අප සෑම මැතිවරණයකින්ම පසු අත්දැක තිබේ.
එබැවින් මෙරට ජන ජීවිතයේ සෑම අංශයක්ම බංකොළොත් තත්වයට ඇද දැමූ දූෂණයේ, භීෂණයේ සහ ජාතිවාදයේ දේශපාලනය දුරු කිරීමේ මාවත වැටී ඇත්තේ කවර හෝ ගැළවුම්කරුවකු හරහා නොවේ.
එය වැටී ඇත්තේ දේශපාලන ක්‍රම වෙනසක් හරහාය. යහපත් දේශපාලන නායකත්වයකට පවා සිය දැක්ම සහ භාවිතයට මඟ පෙන්වන සහ නියාමනය කැරෙන ක්‍රම පද්ධතියක් අවශ්‍ය ය.
ඒ සඳහා ප්‍රධාන වශයෙන් කරුණු තුනක් අත්‍යවශයය.
1. ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදයේ කුලුණු තුන, එනම් විධායකය. ව්‍යාවස්ථාදායකය සහ අධිකරණය අතර නිසි සම්බන්ධීකරණය, ගරු කිරීම පදනම් වන නිශ්චිත බල විභේදනය.
2. දේශපාලන බලයට තෙරපුමක් විය හැකි මහජන දැනුවත් භාවය සහ පුරවැසියා බලවත් කැරෙන අඛන්ඩ සජීවී සහ ප්‍රබල සමාජ- දේශපාලන පුරවැසි ව්‍යාපාරය ජාලයක්.
3. රාජ්‍ය බලයේ ඉක්මවා යෑම් පාලනය කළ හැකි, ස්වාධීන සහ ශක්තිමත් ස්වාධීන යාන්ත්‍රණයන් සහිත ශක්තිමත් තුලන සහ සංවරණ යාන්ත්‍රණ දාමයක්.
(බලය දූෂණය ඇති කරයි. ඒකාධිපති බලය අත්‍යන්ත දූෂණය ඇති කරයි.)
එබැවින් පාරිශුද්ධ ගැළවුම්කරුවන් කෙරෙහි විශ්වාසය තබනවාට වඩා ක්‍රම වෙනසක් කෙරෙහි අප විශ්වාසය තැබිය යුතුය. එම ක්‍රම වෙනස ඇති වන්නේ හුදෙක් දේශපාලන පක්ෂ හෝ දේශපාලන බලය හරහා නොවේ.
මහා ජනයා දශ ලක්ෂ ගණනින් විදී බට ආදරයේ සහ ක්‍රම වෙනසක අරගලය ඉගැන් වූ එක් පාඩමක් වන්නේ ජනබලයේ වැදගත් කමයි. රනිල් – රාජපක්ෂගේ මර්දන අණපනත් දණ ගැස්වීමට සමත් වූයේ ද දේශපාලන පක්ෂ මෙන්ම විවිධාකාර පුරවැසි ක්‍රියාකාරිත්වයන් මගින් බව අප දනිමු. වෙනසක් සඳහා වන දේශපාලන පක්ෂ සහ ව්‍යාපාරයන් මෙන්ම පුරවැසියන්ගේ සක්‍රීය ක්‍රියාකාරිත්වයක් නොමැති කිසිදු රටක මහජන අයිතීන් ආරක්ෂා වී නැත. එබැවින් තීරණාත්මක වසරක් අභියස සමරන මෙම මානව හිමිකම් දිනය, පුරවැසියා බල සතු කිරීමේ අත්නොහැරිය හැකි කාර්යයක් යන්න මතකයට නංවා ගමු.
| සුනන්ද දේශප්‍රිය
